پلی پروپیلن به طور ذاتی تمایل به بلورینگی دارد و با هسته گذاری تشکیل بلور می دهد و این نواحی بلورینه می توانند شفافیت(عبور نور از محصول) را تحت تاثیر قرار دهد.

تا زمانی که اندازه ی این بلورها از طول موج نور مرئی بزرگتر باشد نور توانایی عبور از پلیمر را نداشته و باعث تار وکدر شدن محصول نهایی می گردد.

با کوچک نمودن نواحی بلورینه، نور مرئی می تواند از پلیمر عبور کند و محصول تهیه شده شفاف به نظربرسد.

برای کوچک تر نمودن نواحی بلورینه باید تعداد هسته ها را افزایش داد، یکی از راه های افزایش تعداد هسته ها افزودن عوامل هسته زا می باشد، مستربچ شفاف کننده داری این عوامل می باشد.